Varolmamış yaşamdan bir kesit

 Küçük bir evin çatı katında yaşıyorum. Şömineme bir kaç odun atıyorum. Koltuğuma oturuyorum kapıyı ardına kadar açık bırakıp o kadını bekliyorum. Bu gece geleceğini biliyorum. 

Onunla çok fazla konuşmazdık. Kelimelerin bizi anlatmayacağını bilirdik. Birbirimizi izler ve nefeslerimizi dinlerdik.

Çok zaman geçmeden topuklu ayakkabısının sesleri kulağıma ilişiyor. Merdivenleri şehvetle yarıyor sesler. Elleri korkuluklarda yumuşak dokunuşlarla geziyor. Kalçasını savura savura bana doğru geliyor. Sadece onu dinliyorum ve hissediyorum. Düşünceler geçiyor aklımın bir köşesinden. Her sözcük, tek tek, bir melodi gibi çınlıyor kulaklarımda... Aldırış etmiyorum, dinliyorum.
Yorgun ve solgun ifadesini kapatmak için yaptığı makyajı yanıma gelince siliyor. Karşıma oturuyor.
 "Çirkin değilsin." diyorum. "Hiç olmadın."
 "Görünmek istemiyorum" diyor.
 "Makyajı hem yapmak, hem silmek için aynaya bakman gerek".

Susuyor. Titreyen ellerini tutuyorum.Benden kaçırmaya çalıştığı gözlerinin içine bakıyorum. "Rahatla..." dediğim halde hiç rahatlamayacağını biliyorum. Ateşin yanına gidiyorum. Bir bardak su alıyorum elime: "Sen bu ateşsin. Bu su da insanların görmek istediği sen." Suyu ateşe fırlatıyorum. Kayboluyor. Ardından bir kova su getiriyorum. "Bu su da bu ateşte sensin. Su insanlar için tasarladığın sen ateş ise gerçek sen." Bu sefer bir kova suyu ateşin üzerine döküyorum. Ateş sönüyor. "Şimdi ne manası kaldı ateşin sıcaklığının, ışığının? Üstelik üzerine su dökmemize ramen odun parçaları orada duruyor, kurusalar çürüseler de zamanla, yanmak için her orada olacaklar."
Yerinden kalkıyor. Şömineye bir odun atıyor. Çantasını karıştırıp makyaj malzemelerinin içinden bir çakmak çıkartıyor. Biraz çalı, biraz çırpı biraz kozalark. Odunları yeniden ateşe veriyor.

Onu dinliyorum.  Olduğum yerde hiç tekpi vermeden izliyorum. Ateşin büyüleyici sesi ve titrek ışığı teniyle buluşuyor. İnsanı titretecek delici bakışlarla ateşe bakıyor. Bir an onunla ateşi ayırmakta zorlandığımı hissediyorum.

"Kendimden vaz geçmedim. Henüz değil". 

Yutkunuyorum. Üzerimde bir ürperti hissediyorum. Sanki açık kalan bir camdan belli belirsiz esen rüzgar bedenimi ele geçiriyor. Yerime oturuyorum, o da başını kucağıma koyup uzanıyor.

Sabaha kadar yanan odunların çıkardığı sesi dinliyoruz. Güneş doğarken kucağımda uyuyakalıyor. Uyurken dudakları gülüyor. Onu izliyorum bir süre...
Uzun bir süre...